Vrijheid, tot voor kort een voor ons normaal begrip en gevoel. Sinds een aantal weken is dit echter voor altijd veranderd. De vanzelfsprekendheid is er niet meer. Één man op de wereld besluit een land aan te vallen en heel de wereld is op meerdere manieren getroffen. We zien allemaal wat er in Oekraïne gebeurd en wat het met mensen, kinderen en dieren doet. Niet eerder zijn wij sinds de Tweede Wereldoorlog zo dichtbij oorlog geweest. Dit maakt dat velen van ons nadenken wat vrijheid is die wij allemaal als vanzelfsprekend beschouwen.
De laatste twee jaar hebben wij allemaal iets van vrijheid moeten inleveren. (Absoluut niet te vergelijken met oorlog natuurlijk!) Ieder op zich en op zijn of haar eigen manier. Elk mens heeft dit op een andere manier mogen beleven. De één vond het verschrikkelijk om ‘aan banden’ te worden gelegd. De ander vond het wel rustig en wil eigenlijk helemaal niet terug naar het ‘oude normaal’. Er zijn ook mensen die zich erg eenzaam hebben gevoeld de laatste twee jaar. Ouderen, jongeren, alleenstaanden, werknemers die enkel nog thuis mochten werken en geen contact meer hadden met de werkvloer. Gelukkig is het land weer open en kunnen wij weer van onze vrijheid genieten. Meer dan ooit staan we er nu bij stil wat dit inhoudt.
Ook onze cliënten die onder beschermingsbewind staan leveren een stukje (financiële) vrijheid in. Natuurlijk hebben de meeste cliënten hier zelf om verzocht én voor gekozen maar het blijft een stukje vrijheid inleveren.
Laten wij dankbaar zijn voor het voorrecht om hier te mogen wonen. De oorlog in de Oekraïne doet ons beseffen dat wij dankbaar mogen zijn voor vrijheid en dankbaar dat wij niet in de schoenen staan van de slachtoffers. Er zijn gevolgen waar wij allemaal last van hebben. Zeker onze cliënten en burgers in de samenleving met een lagere beurs. Door deze oorlog wordt alles nog duurder dan het al was. Gas, benzine, boodschappen, noem maar op. Uiteraard staat de vrijheid boven op en leven wij veilig in Nederland. Geldzorgen maken dat iemand zich niet meer vrij kan voelen. Laten we daarom naar elkaar om kijken en wat meer voor elkaar zorgen. In de familie, de straat, je eigen gemeenschap maar ook naar de mensen die in de oorlog zitten. Wij leven mee met een ieder die slachtoffer is van deze oorlog.
Reactie plaatsen
Reacties